NET TÜRK TV /ROMAN GİBİ HAYATLAR
"...
1999’un Eylül ayıydı. Boşanmıştım ve reklam ajansımdaki ortağımdan büyük bir darbe yemiş, batmıştım. Televizyonu bırakmış, iftiralarla boğuşuyordum. Hayatım karmaşadaydı, savruluyordum.
Bir gün telefonum çaldı, tanımadığım bir numaraydı. Açmadım. Kısa süre sonra bir mesaj geldi: “Beni ara.” İsim yoktu. Aradım. Karşımdaki kişi “Ben Zeki abin” dedi. “Aramazsın diye ismimi yazmadım.”
Daha önce hiç konuşmamıştık, sadece karşılaştığımızda selamlaşmıştık. Ama o gece, sanki kırk yıllık bir dost gibi, sanki akranıymışım gibi konuştu. “Sıkılıyorsundur, kafan bozuk, daralıyorsundur. Araba gönderiyorum, balıkçıma geliyorsun. Adresi mesaj atıyorum” dedi ve kapattı.
Gelen arabada, yeğeni, çocukluk arkadaşım, babamın gençlik arkadaşı Mesih Alasya’nın oğlu vardı. O gece, beni masadaki balığın yanına yatırdı, ince ince tüm kılçıkları ayıkladı, lop et kalana kadar uğraştı.
Hayatı anlattı, kendi hayatını, inişlerini, çıkışlarını, tepe ve çukurları anlattı. Kayıp sanılan kazanımları, kazanç sanılan kayıpları paylaştı. Parayı, parasızlığı ve insana verdiği değeri anlattı. Paranın geçici olduğunu, asıl zenginliğin insanın kendisinde olduğunu söyledi.
Karides, kalamar, balık ve lakerda yedik. Yalancı dolma da vardı. Kedi içeri girdi, çatal fırlattı, kedi kucağına çıktı, hayvanı ve insanı anlattı. Bir gün öleceğimizi, bu yüzden dilediğimiz gibi yaşamayı vurguladı.
Babamın yeri elbette ayrı. Ama bir Altan Erbulak, bir Cenk Koray ve bir de ‘O’, beni yeniden var etti. İçimdeki ‘Ben’i gören, tanımadan güvenen ve seven bir insandı. En iyi görebilenlerden biriydi.
Başlığa ‘adam’ yazdım ama o, ‘müebbet çocuk’tu. O geceden sonra kırk yıllık dost olduk. Seni kırıp da en dost görünenleri vicdanlarıyla baş başa bırakıyorum. Bekle bizi, teker teker geleceğiz yanına, belki yarın, belki yarından da yakın. Umarım ardımızda senin gibi iyi nefesler bırakırız.
Kendine iyi bak diyesim var. Başka bir söz bulamıyorum, gözlerim buğulu, harfleri göremiyorum. İyisi mi sen Zeki Alasya olarak yaz, altına insan olmanın tüm değerlerini sıralayın. Sanatı arda kalsın. (Cem ÖZER)
..."
